YARATICI ENDÜSTRİ

Yaratıcı endüstriler kavramının ilk kullanılışı, 1990’lı yılların ortasında İngiliz

hükümetinin ortaya koyduğu yeni ekonomi politikalarına dayanmaktadır. 1997

yılında yeni seçilen, başında Tony Blair’in bulunduğu İngiliz İşçi Hükümeti,

yaratıcılık ve kültür ile ilişkili alanların ekonomik değerinin yeterince anlaşılmadığı

tartışmasını ortaya koymuş, bu alanlar ile ilgili endüstrilerin iş alanı yaratmada ve

refah seviyesini yükseltmede önemli ve gelişen kaynaklar olduğunu ileri sürmüştür.

(Işıkman N. G., 2017, s79). Avusturya’da 1994 yılında yayınlanan “Yaratıcı Ulus”

başlıklı hükümet bildirisinde Yaratıcı endüstri (YE) terimi ilk defa kullanılmıştır.

YE genel olarak, özünde bireysel yaratıcılık ve yeteneğin olduğu, toplumsal

entelektüel zenginliğin artmasına yönelik yeni iş alanları açabilecek, bu sayede

ekonomik değer yaratabilecek endüstri olarak tanımlanabilir. (Kumral’dan aktaran

Yardımcı, A., 2016, s67).

Dijital çağ, dağıtım ve tüketim için yeni platformlar sağlayarak yaratıcı endüstrileri

dönüştürdü. Özellikle film, müzik ve yayıncılık alanlarındaki yaratıcı endüstriler,

daha geniş kitlelere ulaşmak için dijital teknolojileri giderek daha fazla benimsedi

ve akış hizmetleri gibi dijital platformlar yaratıcı içeriğin dağıtımında merkezi hale

geldi. (Flew, T., The Creative Industries. 2011). Yaratıcı endüstriler, bilgi ve

bilginin üretimi ve kullanımına odaklanan sektörleri kapsar. Bunlar arasında

reklamcılık, mimarlık, sanat, tasarım, moda, film, müzik, yayıncılık, yazılım

geliştirme ve video oyunları gibi endüstriler bulunur. (Hesmondhalgh, D., The

Cultural Industries. 2018).

Yenilik, yaratıcı endüstrilerin temel bir özelliğidir, çünkü bu sektörler özgünlük ve

yeni fikirlerle gelişir. Yaratıcı endüstriler, yeniliğin iş birliği, deney ve risk alma

yoluyla gelişebileceği ortamları teşvik eder. (Howkins, J., The Creative Economy.

2002). Yaratıcı endüstrilerdeki iş gücü genellikle yüksek derecede esneklik, serbest

çalışma ve güvencesiz istihdam ile karakterize edilir. Bu endüstrilerdeki iş gücü

piyasası genellikle proje tabanlıdır, işçiler belirli görevler veya prodüksiyonlar için

işe alınır, bu da iş güvencesizliğine yol açar ancak aynı zamanda yaratıcı özgürlük ve yenilik fırsatları sunar. (Banks, M., & Hesmondhalgh, D., Looking for Work in

Creative Industries Policy. 2009).